Kassel/Münster, Kunstnacht, Tussenpoos en het Museum van de Onschuld

23 september 2017

Na een heerlijke vakantie met als toetje Skulptur Projekte Münster en de Documenta in Kassel ben ik nu druk doende met verschillende projecten.
Met veel genoegen denk ik terug aan het beeld van Ayse Erkmen. Zij bouwde een brug net onder het wateroppervlak dat twee kades met elkaar verbindt in een mooi oud-industriëel gebied. Een werk dat pas zichtbaar wordt doordat het publiek eroverheen gaat lopen.

 

De tattooshop waar je een kunstwerk (tekening) van eerdere exposanten kunt laten tatoeëren en waar 65 plussers 50% korting krijgen, vond ik heel goed. (door Michael Smith) En het werkte want we zagen ter plekke dat een nette man op leeftijd, waarvan je het niet verwacht, een flinke plaat op zijn arm liet zetten. Mooi hoe publiek zich zo kan verbinden met kunst, en dat de kunst onderdeel van het lichaam kan worden.

In Kassel veel ‘vluchtelingen-kunst’, veel tenten, symbool voor de volksverhuizing van deze tijd. Veel politieke kunst bij elkaar zorgt ervoor dat het elkaar verzwakt; het wordt meer van hetzelfde. Het erge is dan toch ook dat het me niet meer raakt. De niet of minder politieke kunst gaat dan wel opvallen als troostende parels in donkere tijden.

De film Vivian’s garden (door Rosalind Nashashibi) blijft b.v. maar in mijn hoofd rondzingen. Het gaat over de (Oostenrijkse) kunstenaressen Vivian Suter (in de 60) en haar moeder Elisabeth Wild (in de 90!), die leven in Panajachel, Guatemala. Heel mooi hoe de vrouwen zich tot elkaar verhouden; groots in het intieme.

 

De prachtige collages van Elisabeth Wild hangen ook in Kassel; recent werk uit 2016 en 2017! Leeftijdsloos en fris werk van een kunstenaar die nooit met pensioen gaat omdat werk en leven gelijk opgaan.


 

Rosalind Nashashibi is genomineerd voor de Turnerprize, ze maakt films en schildert. Dat interesseert me, hoe die twee disciplines zich tot elkaar verhouden en hoe je ze samen kunt laten zien.
Ik ben film gaan gebruiken in mijn (participatie-)projecten in eerste instantie om een gesprek vast te leggen. Maar later is het ook een meer beeldende rol gaan spelen en in december laat ik voor het eerst alleen videowerk zien in A’dam waar ik over schreef in mijn laatste blogpost.

Op dit moment ben ik films aan het renderen voor de deelname van Nova Zembla aan de kunstnacht in Den Bosch. Klik hier voor het hele programma. Onze bijdrage speelt zich af bij Pand 18, het pand naast Nova Zembla en bij de Kaaihallen. De twee plekken gaan we met elkaar in verbinding brengen en het publiek speelt hierbij de hoofdrol in een heel bijzondere film. Kom dus in grote getale naar beide locaties! Ik ben vooral in de Kaaihallen te vinden.

 

Ondertussen ben ik met Jan van Hees aan de voorbereidingen bezig voor Tussenpoos, een installatie waarin onze disciplines samen komen dat we laten zien op This Art Fair in de Beurs van Berlage in A’dam van 27 t/m30 dec. Kijk hier voor meer info..Als je bij ons je entreekaartje koopt maak je mede ons project mogelijk, maar binnenkort laten we weten wat je nog meer bij ons in Tussenpoos kunt beleven als je participeert in ons project! (leuke sinterklaassurprises, kerstkadootjes!)

Samen met kunstenaar Ies Schute ben ik vorig jaar begonnen met Het Museum van de Onschuld; een reeks (eet-)bijeenkomsten voor genodigden die we vragen een object mee te nemen dat hun drijfveren illustreert. De eerste drie bijeenkomsten vonden plaats in onze ateliers en op 10 september was de vierde op locatie in de Brabantse bossen. Inmiddels heb ik het eerste filmpje afgemonteerd. Je kunt hier foto's en het filmpje bekijken.
Eric Alink, één van onze tafelgenoten schreef na afloop in een mail:
 
'Opnieuw zag ik het wonder van de ontmoeting geschieden:
je hebt verrukkelijk eten en drinken, op een locatie die tot contemplatie verleidt,
met tafelgenoten die kind en kwetsbaarheid durven te laten zien
en jaa–– er ontstaat diepte en reliëf. Nu al een reünie waard.’

Het was een bijzondere en ontroerende bijeenkomst.
 

Gisteravond heb ik Orhan Pamuk gezien, de schrijver van Het Museum van de Onschuld, waarop ons project is geïnspireerd. Zijn roman is geschreven gebaseerd op verzamelde spullen op vlooienmarkten in Istanboel. Abdelkader Benali interviewde Pamuk in een bomvolle Westerkerk in A’dam vanwege zijn nieuwste roman ‘De vrouw met het rode haar’. Nou ja interviewen..Pamuk is zo welbespraakt dat er nauwelijks tussen te komen was. Hij stelde zichzelf de vragen die hij nodig had om zijn verhaal te vertellen over o.a. werkelijkheid en fictie, alledaagse dingen die door zijn schrijven boven de tijd worden uitgetild en een hernieuwde glans krijgen.